Հոկտեմբերի 7-ը Էդգար Ալան Պոյի հիշատակի օրն է(1849): Ամերիկացի բանաստեղծ, արձակագիր, էսսեիստ Պոն համարվում է մի շարք գրական ենթաժանրերի՝ դետեկտիվի, հոգեբանական նովելի, սարսափ պատմվածքի, գիտական ֆանտաստիկայի հիմնադիր կամ զարգացնող։ Պոյի գրականությունը ահռելի ազդեցություն է թողել եվրոպական սիմվոլիզմի ձևավորման ու զարգացման վրա։ Նրա «Ագռավը» բանաստեղծությունը համարվում է համաշխարհային պոեզիայի գլուխգործոց ու ամենախորհրդավոր ստեղծագործություններից մեկը։ Բանաստեղծությունը առաջին անգամ հրատարակվել է 1845 թ․ և արժանացել մեծ ուշադրության, ամենաբազմազան, նույնիսկ էզոթերիկ մեկնաբանությունների։ Հետագայում՝ 1846 թ․ հեղինակը արձագանքելով այդ մեկնաբանություններին՝ գրում է «Հորինման փիլիսոփայությունը» էսսեն։ Այստեղ նա հանգամանալից անդրադառնում է բանաստեղծության ստեղծման հանգամանքներին ու արվեստին։ Ըստ հեղինակի, բանաստեղծության յուրաքանչյուր բաղադրիչ կառուցված է որոշակի տրամաբանությամբ։ Կան գունային, ձայնային, ոճային բազմազան զուգահեռներ ու հակադրություններ։ Ագռավը սենյակ է մտնում պատսպարվելով փոթորիկից, որը կարող է իրականությունը խորհրդանշել։ Այստեղ հակադրվում են սենյակի լռությունն ու արտաքին աղմուկը։ Ագռավը նստում է սպիտակ կիսանդրու վրա և անմիջապես վիզուալ գունային հակադրություն է ստեղծվում սևի ու սպիտակի, մարմարի ու փետրածածկույթի միջև։ Այս և այլ բաղադրիչներ ամբողջանում են կրկնվող ու արձագանքվող Nevermore՝ այլևս երբեք բառի՝ իրավիճակային, նաև գաղափարական փոփոխություններով: Բանաստեղծին հաջողվել է գրեթե կատարյալ գործ ստեղծել, որը արտահայտության բոլոր մակարդակներում՝ կառուցվածք, ոճ, լեզու, պատկերներ ու սիմվոլներ, ձևավորվում է մի անկրկնելի ու անչափ ազդեցիկ, խորհրդավոր մթնոլորտ: Ըստ բանաստեղծի, գործի հիմքում ընկած սիրելի կնոջ մահվան թեման՝ ամենապոետիկ թեման է աշխարհում։ Հերոսի մենության, անսփոփելի վշտի, սպասման, խորհրդավոր հյուրի և, ի վերջո, կյանքի ու ժամանակի անդառնալիության մոտիվները ամբողջացնում են բանաստեղծության գաղափարական աշխարհը: Ներկայացնում ենք Էդգար Ալան Պոյի «Ագռավը» բանաստեղծությունը բնագրով և Սամվել Մկրտչյանի թարգմանությամբ․
The Raven
Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore—
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
“’Tis some visitor,” I muttered, “tapping at my chamber door—
Only this and nothing more.”
Ah, distinctly I remember it was in the bleak December;
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow;—vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow—sorrow for the lost Lenore—
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore—
Nameless here for evermore.
And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me—filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
“’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door—
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;—
This it is and nothing more.”
Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
“Sir,” said I, “or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you”—here I opened wide the door;—
Darkness there and nothing more.
Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, “Lenore?”
This I whispered, and an echo murmured back the word, “Lenore!”—
Merely this and nothing more.
Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
“Surely,” said I, “surely that is something at my window lattice;
Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—
Let my heart be still a moment and this mystery explore;—
’Tis the wind and nothing more!”
Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door—
Perched, and sat, and nothing more.
Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
“Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven,
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—
Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”
Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning—little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door—
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
With such name as “Nevermore.”
But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing farther then he uttered—not a feather then he fluttered—
Till I scarcely more than muttered “Other friends have flown before—
On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before.”
Then the bird said “Nevermore.”
Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
“Doubtless,” said I, “what it utters is its only stock and store
Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore—
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
Of ‘Never—nevermore’.”
But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore—
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking “Nevermore.”
This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom’s core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion’s velvet lining that the lamp-light gloated o’er,
But whose velvet-violet lining with the lamp-light gloating o’er,
She shall press, ah, nevermore!
Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
“Wretch,” I cried, “thy God hath lent thee—by these angels he hath sent thee
Respite—respite and nepenthe from thy memories of Lenore;
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”
“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!—
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted—
On this home by Horror haunted—tell me truly, I implore—
Is there—is there balm in Gilead?—tell me—tell me, I implore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”
“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us—by that God we both adore—
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore—
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.”
Quoth the Raven “Nevermore.”
“Be that word our sign of parting, bird or fiend!” I shrieked, upstarting—
“Get thee back into the tempest and the Night’s Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken!—quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!”
Quoth the Raven “Nevermore.”
And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming,
And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted—nevermore!
Ագռավը
թարգմ․ Սամվել Մկրտչյանի
Մի անգամ, երբ մութ գիշեր էր, երբ հոգիս իր ցավն հիշել էր,
Եվ թերթում էի նիշերը մոռացված մի գիտության․
Մինչ ննջում էր իմ մրմուռը, մեկն անդո՜րր բախեց իմ դուռը—
Եվ այնպես, ասես, զեփյուռը մե՜ղմ թակում էր դուռն իմ տան։
«Հյուր է,— լոկ անցավ մտքովս,— որ բախում է դուռն իմ տան։
Հյուր է լոկ, այսքան մի բան»։
Ցուրտ ձմռան այդ հուշն ահեղ է․ մի պայծառ վառվող կանթեղ է—
Երբ ամեն մեռնող անթեղը ուրուներ էր ծածանում։
Լույս էին տենչում մտքերս — զո՜ւր էի թերթում գրքերս,
Ախ, չէի՜ն պատմի երգերս Լինորի կորուստն անհուն—
Ախ, չէի՜ն մեղմի վերքերս — Լինորի կորուստն անհուն—
Աստ՝ հավիտյա՜ն անանուն։
Մետաքսի տխուր խշշյունը, շղարշի շաղոտ շրշյունը—
Ո՜հ, խայտո՛ւմ․․․ խայթո՜ւմ էր սիրտս սոսկումով մի խոլական․
Սիրտս դեռ ուժգին զարկում էր, մինչ լեզուս դեռ առարկում էր․
«Մի ճամփորդ է, որ թակում է ու բախում է դուռն իմ տան—
Ուշացած մի այցելու է, որ թակում է դուռն իմ տան—
Ընդամենն այսքան մի բան»։
Եվ հոգիս ցրեց իր ահը․ չկորցրեց իզուր էլ պահը—
«Տյար, կամ թե Տիկին,— կանչում եմ,— սպասեք դեռ մեկ վայրկյան․
Խիստ բռնել էր աչքիս քունը, մինչ թակում էիք իմ դուռը—
Եվ այնպես, ասես, զեփյուռը մե՜ղմ թակում էր դուռն իմ տան․
Ինձ թվո՛ւմ էր, թե թակոց է․․․»,— բացեցի ես դուռն իմ տան—
Մո՜ւթ գիշեր, այդքան մի բան։
Արդ մթնում կանգնած հսկում եմ — ու այնպե՜ս դողում, սոսկում եմ,
Մինչ իմ սիրտը սողոսկում են երազներն անիրական։
Սակայն շուրջս լուռումունջ էր, լռությունը անշշո՛ւնջ էր,
Սոսկ՝ «Լինո՜ր»— լսվեց մրմունջը՝ իմ շշունջը մեղմաձայն․
Եվ՝ «Լինո՜ր»— շրշաց շշունջը՝ իմ մրմունջը մեղմաձայն —
Ընդամենն այդքան բան։
Ետ դարձա ես իմ սենյակը — ու վառվե՜ց հոգուս կրակը,
Զի շուտով լսվեց նույն զարկը — նույն թակոցը մեղմաձայն։
«Դե իհա՜րկե` պատուհանն է, կամ այնտեղ ինչ֊որ մի բան է․․․
Կպարզեմ այս առեղծվածը, կտեսնեմ, թե ինչ է այն․․․
Թող հանդարտ լինի իմ սիրտը, որ պարզեմ, թե ինչ է այն—
Հողմն է սոսկ, այդքան մի բան»։
Բացեցի ես պատուհանը, որ տեսնեմ, թե ինչն է բանը—
Եվ,— ասես թե անցյալից էր,— մի Ագռավ խուժեց անձայն․
Մոռացած պատշաճ ողջույնը՝ նա կարծես մտավ իր բույնը—
Եվ այս տիրակալ թռչունը գտավ քիվը իմ դռան,
Ուր Պալլասի կիսարձանն էր՝ լուռումունջ թառեց վրան—
Լուռ թառեց, այդքան մի բան։
Այդուհետ այս սեւ Ագռավը մոռացրեց մի պահ իմ ցավը․
Դեմքն, ասես, գիշեր ու դավ էր, տեսքն՝ այնպե՜ս հանդիսավոր։
«Կարճ է շատ քո սեւ կատարը, բայց խիզախ էր քո ներս գալը․
Դու,— ասի,— այն սեւ Ագռավն ես՝ ափերից այն ահավոր․․․
Ի՞նչ է, ի՞նչ է քո անունը ափերում այն ահավոր»։
Ագռավն ասաց — Nevermore։
Մի՜թե այս մեկ բառը քիչ է․ թե հրաշք չէ սա՝ էլ ի՞նչ է,
Բայց եւ՝ համարյա ոչինչ է, երբ ասված է մոտավոր։
Զի կյանքում գիտեն ամենքը՝ չի ծնվել բնավ այն մեկը,
Որն ասի, թե սեւ Ագռավը Օրհնությունն է թեւավոր,
Որ սեւուկ ու թուխ Ագռավը օրհնությունն է թեւավոր,
Դեռ անունն էլ — Nevermore։
Կիսանդրին դարձրած իր թառը՝ նա խոսեց միակ այս բառը․
Մի՞թե մի հատիկ այդ բառն էր ողջ դարձվածն իր նենգավոր։
Լռություն տիրեց մեր շուրջը, ու լսվեց սոսկ իմ մրմունջը․
«Կորցրել է իր երամը, մնացել է մենավոր․․․
Կթռչի՜, երբ գա լուսայգը — հանց հույսերն իմ մենավոր․․․»—
Ագռավն ասաց — Nevermore։
Ու այսպես այս սեւ թռչունը դեռ անհոգ կրկնում էր նույնը,
Եվ անվերջ կապկում էր սույնը՝ սոսկ մեկ բառն իր գիտության․․․
«Ես գիտեմ, թե այդ բառն ումն է․․․ իր տիրո՛ջ տված ուսումն է,
Որ որպես իր օրհնությունը` նա մի բառ թողեց միայն—
Երբ գտավ անդարձ իր քունը՝ նա մի բառ թողեց միայն,
Nevermore — այդքան մի բան»։
Այս Ագռավն, ասես, ցրում էր տխրությունս, մոռացնո՛ւմ էր,
Ինձ թվաց, թե ցավն անցնում է — եւ հուշերն իմ ահավոր․․․
Ես գլուխս լուռ հակում եմ, մոտ նստած՝ դեռ գուշակում եմ,
Թե չորուկ ու չար թռչունը՝ այս չարիքը չարավոր—
Ի՞նչ է, ո՞վ է այս թռչունը, այս սեւ չարքը չարավոր,
Որ կանչում է — Nevermore։
Դեռ այսպես նստած խորհում եմ ու անխոս դեռ մտորում եմ,
Մինչ նրա աչքերն այրում են, ա՛խ, իմ սիրտը վիրավոր․
Լուռ նստած դեռ գուշակում եմ, ու գլուխս լուռ հակում եմ,
Իսկ թավշի վրա ճրագը դեռ շողում է լուսավոր,
Բայց թավիշն այդ, ուր շողում է դեռ ճրագը լուսավոր,
Չի տեսնի նա — Nevermore։
Օդն հետո խեղդուկ ու հոծ էր, իմ սենյակը խնկանոց էր․
Քերովբեի ոտնաձայնն էր գորգին զնգում քաղցրալից․
«Ա՜հ, Աստվա՛ծ է ուղարկել քեզ, հրեշտակն է առաքել քեզ
Եվ հղել է նա դարմանը եւ հուշերն իմ Լինորից,
Որ ըմպեմ, ըմպեմ դարմանը, ազատվե՜մ իմ Լինորից․․․»—
Nevermore — լսվեց նորից։
«Մարգարե՞ ես, չարությո՞ւնն ես, սատանա՞ ես թե թռչուն ես,
Քեզ բերողը Փորձապե՞տն է, թե՞ Փորձանքը ահավոր`
Դեպ երկիրն այս, որ լքված է, բայց անվախ, դյութիչ ու բա՜ց է—
Ուր Սարսափն է տնակյացը — դու ասա՛ ինձ հիմնավոր՝
Գաղաադի բալասանը գտնելո՞ւ եմ ես մի օր․․․»—
Ագռավն ասաց — Nevermore։
«Մարգարե՜ ես, չարությո՜ւնն ես, սատանա՜ ես թե թռչո՜ւն ես՝
Թող վկա լինի երկինքը եւ մեր Հայրը երկնավոր—
Երբ փակվի վշտի այս բեմը, երբ հոգիս տեսնի Եդեմը՝
Սուրբ կույսին պիտի գտնի՞ նա՝ Լինորին իր լուսավոր—
Լինորին պիտի գրկի՞ նա՝ սուրբ կույսին իր լուսավոր․․․»—
Ագռավն ասաց — Nevermore։
«Ինչ որ է՛ քո պիղծ անունը՝ ա՛յս լինի մեր բաժանումը,
Ե՛տ դարձիր դեպ քո անհունը, քո ափերը հեռավոր։
Չթողնե՛ս քո սեւ փետուրը, չե՛ս եղել երբեք իմ հյուրը․
Մի՛ խախտիր իմ մենությունը, թո՛ղ իմ տունը մենավոր—
Քո կտուցն հանի՛ր սրտիցս — թո՛ղ իմ դուռը մենավոր․․․»—
Ագռավն ասաց — Nevermore։
Եվ Ագռավն այդ լուռ բազմած է, դեռ նստած է, դե՜ռ նստած է,
Ուր գունատ, դալուկ Պալլասն է՝ նա բազմա՜ծ է փառավոր․
Իսկ հայացքն այնպե՜ս անկյանք է, հրեշավո՜ր կերպարանք է—
Եվ նետում է դեռ ճրագը տեսիլներն իր նորանոր—
Եվ բանտած հոգիս այդպես էլ տեսիլներից ահավոր
Չի՜ ազատվի — Nevermore!
Հայերեն թարգմանության աղբյուրը՝ www.samvelmkrtchyan.com