Մի անգամ Շիրվանզադեն Թիֆլիսում հանդիպում Է իր հայրենակիցներից մեկին: Սա ցանկանում Է իմանալ, թե ինչով է Շիրվանզադեն զբաղվում:
-Գրող եմ, - ասում Է մեծ վիպասանը:
Հին ծանոթն ապշահար նայում Է Շիրվանզադեին ու ասում.
-Մարդ կա՜ դերձակ Է, մարդ կա՜ կոշկակար կամ պայտար, մի ուրիշը՝ գդակ կարող: Քո արհեստի անունն ի՞նչ Է:
Իր հայրենակցի հոգու հետ խաղալու համար Շիրվանզադեն ասում Է.
-Վիպասան եմ:
-Վիպասանն ի՞նչ Է անում:
-Վիպասանն աղջկան սիրահարեցնում Է տղային, տղային՝ աղջկան: Հետո նրանց նշանում Է, պսակում: Չեն հավանում միմյանց՝ բաժանում Է, ուրիշի հետ պսակում: Եվ այդպես՝ Էլի շատ բաներ:
-Վա-յ, քո հոր տունը չքանդվի, բա Էլ ուրիշ գործ չգտա՞ր, որ միջնորդ ես դարձել,-ասում Է մարդը՝ համոզված լինելով, որ հին ծանոթը ընտրել Է ամենախայտառակ արհեստը: